Piramitlerin içerisinde ultra sound, radar ve sonar türü hiçbir cihaz çalışmamaktadır. Çöp
bidonu içindeki yemek artıkları, hiç koku vermeden piramitlerin içinde mumyalaşır. Derideki
kesik, yanık, sıyrık gibi yaralar büyükçe bir piramidin içinde içerideki ortamdan ötürü
daha çabuk iyileşir. Kirletilmiş bir suyu, birkaç gün piramidin içine bıraktığınızda; suyu
arıtılmış olarak bulursunuz. Her biri 2 ila 15 ton arasında olan taşlardan inşa edilmiştir ve bu
taşları temin edilebilecek en yakın mesafe yüzlerce kilometre uzaklıktadır. Bu taşların nasıl
getirildiği konusunda kesin olmayan farklı varsayımlar bulunmaktadır. Piramit, kimin adına
yapıldıysa, onun bulunduğu odaya doğduğu ve tahta çıktığı günler olmak üzere yılda sadece
2 kez güneş girmektedir. Mumyalarda radyoaktif madde bulunduğundan mumyaları ilk bulan
12 bilim adamı kanserden ölmüştür. Piramitlerin bazı odalarının içinde ne olduğu hakkında
hiçbir bilgi yoktur; araştırmacıların çoğu, ya içinde kayboldular ya da aynı yerde birkaç tur
attılar, fakat içlerini göremediler. İçeri girip bir müddet yürüdükten sonra eğer yalnızsanız ve
geçtiğiniz yerlere tanıyacağınız bir işaret koymadıysanız çok büyük olasılıkla çıkışı bir daha
bulamaz, yolunuzu kaybedersiniz.
Mısır piramitleri günümüzden ortalama 4500 yıl önce inşa edilmiştir. Dünyanın 7
harikasından ayakta kalan tek eser Gize’deki Keops Piramididir. Bu Piramide Firavun Khufu
döneminde inşa edildiği için “Khufu Piramidi” de denir. M.Ö. 2560 yılında inşa edilmiştir.
Bu piramidin yapımında 100 000 kölenin ter döktüğü ve tamamlanmasının ise yaklaşık 30 yıl
sürdüğü düşünülmektedir. Firavunun odası tabandan 40 metre yüksekliktedir. Firavunun özel
eşyaları bu odada bulunmaktadır. Odanın uzunluğu 10,5 metre, genişliği 5, yüksekliği ise 6
metredir.
Yapıldığı zaman boyu 145 metreden fazla olduğu düşünülen bu piramit 4300 yıl
boyunca dünyanın en yüksek mimari eseri olarak kalmıştır. Boyu zamanla aşınmadan
kaynaklı olarak yaklaşık 10 metre kadar alçalmış ve günümüzdeki yüksekliği 138 metreye
inmiştir. Dörtgen şeklindeki tabanının bir kenarının uzunluğu ise 227 metredir. Ağırlıkları en
hafifi 2 - 2,5 ton, en ağırı ise 10-15 ton olan 2 300 000 adet taş bloktan yapılmıştır. Yakınında
kendisinden daha küçük olan Kefren ve Mikorinos piramitleri de vardır.
Yaklaşık olarak M.Ö. 450’de Heredotos bütün hazinesini tüketince, kız kardeşini
belli bir miktar getirmesini emrederek bir geneleve gönderecek kadar soysuz bir firavun olan
Khufu hakkında anlatılan bir öyküyü nakletmişti. Sadık kız kardeş kendisinden istenileni
yerine getirmişti. Ama yattığı erkeklerin sayısının dışında başka bir şeyle anımsanacağı
umuduyla yattığı her erkekten kendisine bir taş hediye etmesini de istemişti. Nakledilen
bilgiye göre Nil nehri yakınlarındaki Gazze platosunda hala ayakta duran dev piramitlerden
birini bu taşlarla inşa ettirmişti.
Heredotos yazdığı sırada piramitler birkaç bin yıllıktı. Bununla birlikte o zamandan
(Heredotos’un yaşadığı dönemden) günümüze kadar geçen iki bin yıldan uzun bir süreye
rağmen piramitlerin kökeni konusunda garip teoriler hiç eksik olmadı.
Bazı Ortaçağ yazarları, piramitlerin Kutsal Kitap’ta söz edilen Yusuf Peygamberin
Mısır’da bolluk yıllarında tahıl depolamak için kullanıldığı tahıl ambarları olduğuna
inanıyorlardı. Son zamanlarda, piramitlerin güneş saati ve takvim, astronomi gözlemevleri,
gözlem araçları ve UFO’lar için yer istasyonları oldukları söylenegelmiştir.
En yaygın kabul gören teoriye bakılırsa, piramitlerin firavun mezarları olduğunu
Heredotos biliyordu. En saygın eski Mısır bilimcilerin bu teoriye hala inanmaları nedensiz
değildir. Piramitler, Mısır mitlerinin hem güneşin batışı hem de ölümünden sonraki, yaşam
yolculuğuna bağladığı Nil’in batı yakasında dizilidir. Arkeologlar yakınlarda firavunların
öbür dünyaya yelken açtıkları törensel cenaze gemilerini bulmuşlardı. Piramitler firavun
sarayındaki çeşitli görevlilere ait olduğu sanılan diğer mezarlarla çevrilidir.
En etkili olanı da birçok piramitin içinde taş lahitler ya da tabutların bulunmasıdır.
XIX. Yüzyılda lahitlerin üzerlerindeki ya da çevrelerindeki hiyeroglif yazıların, firavunlara
bir dünyadan ötekine geçişte yardım etmek amacıyla hazırlanan büyüler olduğu anlaşılmıştı.
Gel gelelim mezar teorisi, çok önemli bir kanıttan yoksundu; bir kere bunların içinde
gömülü hiç kimse yoktu. XIX. Yüzyılda ve XX: yüzyıl başlarında kaşifler ve daha sonra
arkeologlar art arda piramitlere girdiler. (Nil vadisi boyunca seksenden fazla piramit vardır;
bununla birlikte çölün kumları altında gömülü keşfedilmeyi bekleyen yeni piramitlerin de
olması oldukça muhtemeldir). Bu araştırmacı ve arkeologlar firavun tabutları olduğunu
düşündükleri tabutlar buldular; nefeslerini tutup açtıklarında hepsinin içlerinin boş olduklarını
gördüler.
Boş mezarlar hep piramitlerin soyulmasıyla izah edilebilmişti. Elbette mezar
soyguncularının çoğu firavunların cesetlerinin değil, paha biçilemeyen hazinelerin
peşindeydiler. Ama cesetlerin gerektiği gibi saklandıkları yerleri bulmak için zaman
harcamayacaklarının söylenemeyeceği gibi saf altınla kaplı herhangi bir mumyayı geride
bırakacakları da söylenemez.
İlk mezar soyguncularının eski Mısırlıların kendileri olduğunu, onları kandırmak için
büyük çaba harcanmasından çıkarıyoruz. Örneğin Hawara’da III. Amenemhet piramidinde
giriş, hiçbir yere çıkmayan dar bir geçide götüren küçük boş bir odaya çıkar. Bu geçidin
tepesinde yirmi iki tondan ağır çeken devasa bir taş vardır. Kaygan iniş yolu izlenince tekrar
hiçbir yere çıkmayan bir üst koridorla karşılaşılır. Bir duvarda gizli bir tuğla kapı, üçüncü bir
geçide açılır, sonrabir ön odaya ve en sonunda mezar odasına ulaşmadan önce eğik iki tavan
bloğu daha geçilir.
Gene de tüm bunlar boşunaydı; Mısırlı mezar soyguncularına engel olunamıyordu.
Bu adamların kararlılıkları sadece arkeologları değil, IX. Yüzyıl Arap yöneticisi Abdullah al
Mamun gibi geleceğin hazine avcılarını da düş kırıklığına uğratacaktı. Abdullah al Mamun,
geride Khufu’nun Büyük Piramidine ilk keşif seferi olduğunu düşündüğü gezisi hakkında
ayrıntılı bir rapor bırakmıştı. Kafileyi bir dizi sahte geçit ve kapalı galerilerde dolaştırdıktan
sonra en sonunda boş lahitlerden başka bir şey bulamadığı mezar odasına ulaşmıştı.
Napolyon’un kısa süren Mısır fethinden sonra, Mısır’a giden Avrupalı kaşifler,
mücevherlerden çok kesme taşlarla ilgilenmelerine karşılık firavunların anıtlarına onların
Mısırlı ve Arap torunlarından ancak biraz daha fazla saygılı davrandılar. 1818’de sonradan
kaşif olan eski bir İtalyan sirk göstericisi Giovani Belzoni, Khufu’nun oğlu Kefren’in piramit
duvarlarını aşmak için koçbaşı kullanmıştı. Belzoni, Londra’da yaklaşan sergisi için malzeme
toplamakla uğraşırken, mezar odası olduğu düşünülen odalarda ceset arayacak kadar uzun
süre kalmıştı. Bulduğu tek kemik kalıntısı belki de firavunun cesedini kaçıran bazı eski
soyguncular tarafından bir tür adak amacıyla lahite atılan bir boğaya aitti.
Hazine ve ceset arayışı 1923’te İngiliz arkeolog Howard Carter, Tutankhamon’un
mezarını keşfettiğinde başarıya ulaştı. Carter’ın da bulduğu muhteşem ve el değmemiş hazine
düşünülürse, “Kral Tut” şimdi haklı olarak belki de en ünlü firavundu. Hazine som altından
bir tabut ve firavunun cesedi üzerinde altın bir masktan oluşuyordu.
Ne yazık ki bu keşif piramitler hakkında hiçbir şeyi kanıtlamadı. Çünkü Tutankhamon
bir piramit içinde gömülü değildi. Mezarı, Mısır Krallar Vadisi’ndeki kayaların içine
oyulmuştu. Carter’ın ekibini daha da şaşırtan şey, seferi finanse eden Kont Carnarvon’un
ölümüydü. Carnarvon, Krallar Vadisi’ne vardıktan hemen sonra, Kahire’de ölü bulunmuştu.
Mezara girmiş olan diğer iki kişi de (Önce Louvre Müzesinde Mısır antik eserleri bölümünün
başkanı, sonra da New York Metropolitan Sanat Müzesi’ndeki Mısır antik eserlerinin
korunduğu bölümün başkan yardımcısı) kısa süre sonra ölmüşlerdi.
Kaçınılmaz olarak, bu ölümler “firavunun laneti” konusunda her türden saçma sapan
spekülasyona yol açmıştı. Bir spekülasyona göre, Carter mezarda üzerinde “firavunun
huzurunu kim bozarsa, ölümün kanatları onu ortadan kaldıracaktır” yazılı bir tablet bulmuştu.
Lanet olsun-olmasın arayışı sürüyordu. 1952’de Tutankhamon’un mezarının keşfinden
sadece iki yıl sonra, George Andrew Reisner liderliğindeki Amerikalı arkeolog bir ekip,
Khufu’nun Büyük Piramidinin tabanı yakınlarında çalışıyordu. Makinenin ayaklarını
yerleştirmeye çalışan bir fotoğrafçı, rastlantı eseri kayada kesilmiş gizli bir kapının sıvasından
bir parçayı kazıdı. Böylece yukarıdan aşağıya taş duvarla kaplı otuz metre yükseklikte bir
sütunun bir parçası ortaya çıktı. Dibe ulaşmak iki hafta aldı.
Orada Reisner, Khufu’nun annesi Kraliçe Hetepheres’in tabutunu buldu. Mezar
o zamana kadar çok iyi gizlenmiş olduğundan Reisner el değmemiş bir gömüt ile
karşılaşacağını umarken, lahit boş çıkmıştı. Sadece yaşadıkları düş kırıklığını anlattıktan
sonra, arkeologlar odanın duvarında, arkasında küçük bir sandık buldukları sıvalı bir kısmın
bulunduğuna dikkat ettiler. İçinde kraliçenin mumyalanmış iç organları vardı.
Reisner’in tahmini (Aklına bundan başka bir şey gelmediğini itiraf etmişti) kraliçenin
önceden başka bir yere gömülü olması gerektiğiydi. Demek ki, soyguncular mumya sargıların
altındaki mücevherleri almak için kraliçenin cesedini kaldırdıktan sonra kalıntıları kocası ve
oğlunun yanına tekrar gömmüş olmalıydı.
Bir piramit içinde el değmemiş bir gömüt bulma umudu 1951’de eski Mısır bilimcisi
Mısırlı Zekeriya Goneim, Giza’nın dokuz kilometre güneyinde Sakkara’da eskiden
bilinmeyen bir piramidin kalıntılarını bulduğunda yeniden baş gösterdi. Bu piramit daha önce
hiç dikkat çekmemişti. Çünkü yapımcıları daha sonra çöl kumlarının örttüğü temelden başka
bir ilerleme kaydedememişlerdi. Başlangıçta, Goneim yarım kalmış bir piramidin sadece bir
firavun kalıntısı bulunursa önem kazanabileceğini düşündü. Ama bir tünelin içinde dar bir
geçidi izlerken umutları artmıştı.üç taş duvar boyunca kazarken, daha da heyecanlanmıştı; en
başta bu yol üzerinde hiçbir soyguncu bir mezarı yeniden kapatacak zamanı bulmuş olamazdı.
Piramitte mücevherlerin bulunması, nihayet burada soyguncuların hiç erişemedikleri bir
mezar olabileceğini gösteriyor gibiydi.
En sonunda Goneim, hakkında çok az şey bilinen ama gene de bir firavun olan
Sekhemkhet’e ait bir mezar odasına ulaştı. Goneim altın bir lahidi bulduğunda o ve
meslektaşları dans edip ağlayarak birbirlerini kutladılar. Birkaç gün sonra, Goneim bilim
insanları ve gazetecilerden oluşan seyircilerin önünde tabutun açılmasını istedi.
Tabutun diğer tabutlar gibi boş çıkması yeni ve büyük bir şok oluşturmuştu.
Mezarında bir firavun bulunmaması, birçoğu eski Mısır bilimcilerinin piramitlerde
gördüğü matematik düzenliliklere dayanan sayısız teorinin doğmasına neden oldu. Örneğin,
XIX. Yüzyılda İskoç astronom Charles Piazzi Smyth, Büyük Piramit’in yeryüzünün çevresini
ölçmek için bir model olarak kullanıldığını keşfetti. Ne yazık ki, Piazzi Smyth’in dikkatli
hesaplamaları, büyük miktarda molozun piramidin tabanını hala kapladığı bir zamanda
yapılan ölçümlere dayalıydı.
1974’te fizikçi Kurt Mendelssohn, piramitlerin mezarlardan çok, kamu işleri
projeleri olduğunu ve dağınık kabileler halindeki Mısırlılara ulusal bir kimlik kazandırmayı
amaçladığını öne sürdü. Mendelssohn’un teorisi sadece cesetlerin bulunmayışını değil,
mezar teorisinin bir başka çetin sorununu, yani birçok firavunun neden birden çok piramit
yaptırdığını da açıklıyordu. Örneğin, Khufu’nun babası Snefru’nun üç piramidi vardı;
öldüğünde cesedinin bunların arasında dağıtılmasını istediği kolay kolay düşünülemez.
Khufu’nun kendisinin sadece bir piramidi vardı ama burada yer altı odaları olarak tasarladığı
görülen üç oda bulunuyordu.
Birçok savunucusu olan bir başka teori, piramitlerin anıt olduğunu söylüyordu (Bunlar
ölen firavunların anıtlarıydı ama soygunculardan uzak tutmak için başka yerlere gizlenen
gerçek mezarları değildi). Cenaze takı ve süslerinin bol miktarda bulunmasına karşılık,
cesetlere rastlanmayışının nedeni buydu.
Yine de eski Mısır bilimcilerinin çoğunluğu, başka amaçlara hizmet de etmiş olsalar,
piramitlerin en başta mezar olarak inşa edildiğine inanmaya devam ediyorlar. Bunlar daha
alt düzeyde görevlilere ait olan diğer mezarlarla çevrilidir. Eski ve yeni soyguncular onların
kalıntılarının çoğunu çaldıysa bile firavunların cesetleri eskiden buralarda bulunuyordu.
Üzerinde uzlaşılan görüşe göre, piramitleri en iyi bugün (İçinde cesetlerin bulunduğu)
mastaba denilen kerpiçten dikdörtgen şeklindeki düz tepeli mezarlarla başlayan mimari
ilerlemenin parçası olarak anlayabiliriz. Daha sonra mimarlar bir düz tepeli yapıyı diğerlerinin
üzerine yerleştirmeye başlamışlar, en ünlüsü Kahire’nin güneyinde, Sakkara’da hala ayakta
duran “basamaklı piramitler” olarak bilinen yapıları inşa etmişlerdi. En sonunda birisi
basamakları doldurmayı akıl etmiş ve belki de Sakkara’nın altmış kilometre kadar güneyine
düşen Meidum’da bilinen tam bir piramit doğmuştu.
Arkeolojik gelişme, tanrıbilimsel değişikliklerle çakışmıştı. Mastabalarda bulunan
metinler, firavunun gökyüzüne piramitlerin basamaklarını tırmanarak çıkacağına inanıldığını
gösteriyor. Gerçek piramitler döneminden kalma daha sonraki metinler, Güneş-Tanrı
tapınmasını yansıtıyor ve firavunları güneşin ışınlarına yükselirken betimliyordu. Güneş
ışınlarının yeryüzünü aydınlatmasına benzetildiği kadarıyla piramidin eğimli kenarları
gökyüzüne açılan yeni yoldu.
Güneş tapımı Mısırlı mimarlara piramitleri tasarlamak için esin vermiş miydi? İlk
bakışta sadece bir merdivenin artık gökyüzüne ulaşmanın pratik bir yolu olarak görülmesi
nedeniyle, tonlarca taşın çıkarılması, taşınması ve yerlerine yerleştirilmesi olanaksız
görünüyor. Ama 4500 yıl sonra bizim için bunu kavramak ne kadar zor olsa da, Mısır halkı
bunun çabaya değdiğini düşünmüş olmalıydı (Piramitleri Yahudi köleler inşa etti şeklindeki
yaygın ve yanlış inanışa rağmen gerçekte bunları yapan Mısırlılardan başkaları değildi).
Mısır uygarlığından kalan hemen hemen her şey ölümle ilgilidir. Ölümün dinlerinin,
edebiyatlarının, sanatlarının belirleyicisi olduğu anlaşılıyor. Firavunlar için ölümden sonraki
yaşam, ister merdivenlere tırmanarak olsun ister güneş ışınları yoluyla olsun, açıkça çok
somut bir amaçtı. Bu nedenle eski Mısır uygarlığını günümüze taşıyan bu anıtların, ölülerine
bir yuva bulmak amacını taşıdığını neredeyse kesin bir biçimde söyleyebiliriz.
ELEŞTİREL BAKIŞ AÇISIYLA KONUNUN KRİTİĞİ KRİTİĞİ:
Eski Mısır kültürüyle ilgili kişilerin verdiği bilgilere bakılırsa, Eski Mısır herhangi bir
değişim dönemi geçirmeden, birdenbire, hazırlanıp bırakılmış duygusu veren bir uygarlıkla
ortaya çıkıvermiştir. Büyük şehirler, görkemli tapınaklar, çok üstün yetenek gösteren dev
yapıtlar, büyük işçiliğin göze çarptığı çok güçlü sokaklar, kusursuz lağım şebekeleri, kayalara
oyulmuş mezarlar, akıl almaz boyutlarda yapılmış piramitler ve daha birçok şaheser topraktan
fışkırmış gibidir. Tarihöncesi pek bilinmeyen bir ülke için bu apansız ilerleme ve gelişme tam
anlamıyla mucize olabilir.
Mısır’da tarıma elverişli alanlar yalnız Nil deltasında nehrin sağ ve sol yakasındaki
küçük bölümlerdedir. Bununla birlikte, uzmanlar, Büyük Piramidin yapıldığı günlerde 50
milyon kişinin yaşadığını ileri sürüyorlar. Bu sayı M.Ö. 3000′de bütün dünya nüfusunun 20
milyon olduğunu ileri süren görüşle büyük bir çelişkiye düşüyor!
Böylesine büyük tahminlerde birkaç milyon az olmuş, ya da fazla olmuş fark etmez,
ancak bütün bu insanların doyurulması gerektiği unutulmamalıdır. Çünkü eski Mısır’da yalnız
yapı işçileri, taş işçileri, mühendisler, denizciler değil; yüz binlerce köle, iyi örgütlenmiş bir
ordu, el üstünde tutulan bir rahipler sınıfı, sayısız tüccar, çiftçi ve memur da vardı. Üstelik,
ülkenin gelirleriyle bolluk içinde yaşayan bir de Firavun sarayı bulunuyordu. Bütün bu
saydığımız insanlar, Nil deltasının kısıtlı tarım ürünleriyle yaşayabilirler miydi?
Piramitlerin yapılmasını açıklayan bilgilerde, taş blokların kütükler üstünde
yuvarlanarak taşındığı söylenir.
Ancak Mısırlıların o çağlarda (tıpkı bugün olduğu gibi) güçlükle yetişen birkaç
ağacı, özellikle palmiyeleri, kesip kütük yaptıklarına inanmak çok zordur. Çünkü hurmaların
sağlayacağı besinden ve ağaç gövdelerinin sağlayacağı gölgeden vazgeçemezlerdi. Bununla
birlikte piramitlerin yapılabilmesi için kütük gerekiyordu; başka hiç bir teknik açıklama
olamazdı! Yoksa Mısırlılar kütük mü ithal ediyorlardı? Kütük ithal edebilmek için çok
geniş bir filoları olmalıydı; üstelik kütüklerin İskenderiye’ye indirildikten sonra Kahire’ye
kadar Nil üstünde taşınması gerekiyordu. Büyük Piramidin yapılması sırasında at ve araba
bulunmadığına göre, yine kütüklere dönüyoruz. At ve araba on yedinci sülale zamanında, yani
M.Ö. 1600′lerde kullanılmaya başlamıştı. Açıkçası, bu işin içinde bir iş vardır? Bilginler ise,
taşların kütükler üzerinde taşındığını söylerler…
Piramidi kuranların teknolojisi ile ilgili birçok soruna karşılık bir tek ciddi çözüm
yoktur.
Mısırlılar kaya mezarlarını nasıl oymuşlardı? Galerileri ve odaları kazmak için ne gibi
araçları vardı? Mezar duvarları pürüzsüzdü ve çok güzel kabartmalarla süslenmişti. Kayalık
toprakta, mezar odasına kadar, büyük bir ustalıkla kazılmış sütunlar ve çok ilerlemiş bir
taş işçiliği gerektiren merdivenler vardı. Bugün de aynen korunan bu akıl almaz mezarların
karşısında turist grupları büyük bir hayranlık duyarlar; ama hiç biri mezarların esrarengiz
yapılış tekniği hakkında doğru dürüst bir açıklama alamaz. Kesin olan bir şey vardır:
Mısırlılar, en eski çağlarda bile tünel kazma sanatında ustadırlar; çünkü en eski mezarların
kazılış biçimi, en yenilerin aynısıdır.
Altıncı sülaleden Tety’nin kaya mezarıyla, Birinci Krallıktan I. Ramses’inki arasında
hiç bir fark yoktur. Oysa ikisinin yapılış tarihleri arasında en azından 1000 yıllık bir ara
vardır. Bundan da anlaşılacağı gibi Mısırlılar eski tekniklerine katkıda bulunacak herhangi
yeni bir şey öğrenmemişlerdi. Hatta yeni kaya mezarlarının çoğu, eskilerinin zayıf bir kopyası
olmaktan ileri gidemiyordu.
Yolu, Kahire’nin batısındaki Keops Piramidine düşen bir turist, midesinin tam orta
yerinde, esrarengiz geçmişin kalıntıları karşısında ortaya çıkan kasılmayı duyar. Rehberi,
Firavunun burada gömülü olduğunu söyler. Turist bu büyük bilgeliği (!) sindirdikten ve birkaç
çarpıcı fotoğraf çektikten sonra evine döner. İşte bu Keops Piramidi yüzlerce çılgın ve tutarsız
düşünceye esin kaynağı olmuştur.
Charles Piazzi Smith 1864′te yayınladığı 600 sayfalık «Our Inheritance in the Great
Pyramid» (Büyük Piramitteki Mirasımız) adlı kitabında, piramitle dünyamız arasında tüyler
ürperten birçok bağıntıyı açıklamıştır.
Kitapta çok eleştirici bir incelemeden sonra bile, bizleri düşünmeye itecek birtakım
gerçekler bulunmaktadır.
Eski Mısırlıların güneşle ilgili bir dine bağlı oldukları çok iyi bilinen bir gerçektir.
Güneş Tanrıları Ra, göklerde gemisiyle yolculuk yapardı. Eski Krallığa ait Piramit yazıları
firavunun, tanrılar ve gemileri aracılığıyla, göklerde tanrısal gezintilere çıktığından söz eder.
Yani, Mısırlıların da firavun ve tanrıları uçabilirlerdi.
Keops Piramidinin yüksekliğinin bir milyarla çarpımının güneşle dünyamız arasındaki
uzaklığı vermesi bir rastlantı mıdır? (93 milyon mil) Piramidin üstünden geçen meridyenin
karaları ve denizleri tam eşit iki parçaya bölmesi bir rastlantı mıdır? Taban alanının,
yüksekliğinin iki katına bölünmesinin Pi = 3,14159 sayısını vermesi bir rastlantı mıdır?
Piramitte dünya ağırlığını gösteren hesapların bulunması bir rastlantı mıdır? Piramidin
kurulduğu kayalık alanın büyük bir özen ve doğrulukla düzeltilmiş olması bir rastlantı mıdır?
Keops Piramidinin kurucusu Firavun Khufu’nun, anıtı yaptırmak için neden özellikle
o kayalık taraçayı seçtiğini açıklamaya yarayacak bir tek ipucu bile yoktur. Kayada doğal bir
yarık olduğu ve firavunun bundan yararlandığı düşünülebilir mi? Bir açıklama da firavunun
piramitin gelişmesini yazlık sarayından izlemek için orayı seçtiğini ileri sürer. Bunların
ikisi de sağduyuya aykırıdır: Bir kere, Firavunun taşıma zorluklarını ortadan kaldırmak için,
doğudaki taş ocaklarına yakın bir yeri seçmesi gerekirdi. Sonra yıldan yıla artan gürültü patırtı
ya bile bile katlanması imkansızdı. Kitaplardaki açıklamalara karşı söylenebilecek birçok şey
olduğuna göre, tanrıların burada da işe burunlarını sokup sokmadıklarını sormak daha akıllıca
olmaz mı?
Ancak rahipler aracılığıyla, tanrıların piramitin kuruluş yerini seçtirdiklerini kabul
edersek, insanlığın geçmişiyle ilgili kuramıma bir delil daha kazandırmış oluruz. Çünkü
piramit yalnız karaları ve denizleri iki eşi parçaya ayırmakla kalmaz, aynı zamanda dünyanın
ağırlık merkezinin de tam ortasında bulunur. Şimdiye kadar sözünü ettiğim olgular birer
rastlantı değilse (ki böyle olduğuna inanmak pek güçtür); piramidin kurulacağı alanın,
dünyanın küre biçimini ve kıtalarla denizlerin dağılımını çok iyi bilen varlıklarca seçildiği
ortaya çıkar. Bu arada Piri Reis’in haritalarını da unutmayalım! Bütün bunların rastlantı
olduğunu, peri masalları gibi açıklanabileceğini sananlar yanılmaktadırlar.
Kayalık taraça hangi güçle, hangi makinelerle, hangi teknik kaynaklarla düzeltilmişti?
Kaya mezarları hangi imkanlarla ve nasıl kazılmıştı? Nasıl aydınlatılmıştı? Piramitlerde ve
Krallar Vadisi’ndeki kaya mezarlarında meşale ya da benzeri bir aydınlatıcı kullanılmamıştı.
Duvarlarda ve tavanlarda ne bir kararma, ne de kararmanın silinip yok edildiğini gösterecek
bir iz bulunmuştu. Taş bloklar ocaklardan nasıl ve neyle çıkarılmıştı? Keskin kenarlar
ve pürüzsüz yüzeyler nasıl sağlanmıştı? Tonlarca ağırlıktaki bu kayalar nasıl taşınmış
ve santimetrenin binde biri gibi bir yakınlıkla nasıl birleştirilmişlerdi? Elbette burada da
karşımıza bir sürü açıklama çıkmaktadır: eğimli düzlükler, üstünde taşların itildiği yollar,
rampalar v.b. bir de doğal olarak yüz binlerce Mısırlı kölenin emeği; fellahlar, mimarlar ve taş
işçileri.
Bu açıklamalardan hiç biri, eleştirici bir yoklamaya dayanacak güçte değildir. Büyük
Piramit, hiç bir zaman anlaşılamamış olan bir tekniğin gözle görülür tanıklığını yapmaktadır.
Günümüzde hiç bir mühendis, bütün kıtaların teknik kaynakları emrine verilse bile Keops
Piramidinin bir benzerini yapamaz.
2.300.000 dev blok taş ocaklarından çıkarılmış, biçimlendirilmiş, taşınmış ve yapı
alanında santimetrenin binde biri gibi bir yakınlıkla birleştirilmişti. Ve ta içerlerde, duvarlar
rengarenk boyanmış, resimler çizilmiş ve süslenmişti.
Piramidin kurulduğu alan, firavunun kaprisleri sonucu seçilmişti.
Piramidin boyutlarını mimarı şans eseri bulmuştu.
Birkaç yüz «biri işçi on iki ton ağırlığındaki taş blokları, (var olmayan) kütükler
üzerinde, (var olmayan) iplerle çekip taşımışlardı.
Bütün bu işçiler (var olmayan) yiyeceklerle beslenmişlerdi.
Firavunun yazlık sarayı dışına kurdurduğu (var olmayan) kulübelerde uyumuşlardı.
(Var olmayan) ses yükselticilerinden duyulan tempolara uyarak, on iki ton ağırlığındaki taş
blokları göğe doğru yükseltivermişlerdi.
Çalışkan işçilerin olağanüstü bir çabayla günde on parçayı üst üste koyduklarını kabul
edersek, piramitteki yaklaşık iki buçuk milyon taşın 250.000 gün, yani 664 yılda yerine
yerleştirildiği ortaya çıkar. Oysa piramidin 20-30 yılda tamamlandığı ileri sürülmektedir.
Elbette büyük bir ciddiyetle geliştirilen bu düşünceye gülünç deyip geçemeyiz. Ancak
piramidin yalnızca bir firavun mezarı olduğuna inanacak kadar saf mıyız? Bundan sonra
piramitteki matematik ve astronomi işaretlerini baştan sona şans eseri olarak niteleyebilecek
biri çıkabilir mi?
Bugün Büyük Piramidin yaptırıcısı olarak tartışmasız Firavun Khufu bilinir. Neden?
Çünkü bütün yazılar ve tabletler Khufu’ya aittir. Bence piramidin bir insan ömrü süresinde
bitirilmiş olması imkansızdır. Bu bakımdan Khufu, ününü sürdürmek için o yazı ve tabletleri
hazırlatıp oraya koydurmuş olamaz mı? Bu yolla ün sağlamak geçmişte pek tutulurdu.
Sözgelişi, bir diktatör kendisine ün sağlamak istediğinde aynı işe girişirdi. Eğer burada da
durum gerçekten böyleyse, Khufu kartvizitini bırakmadan çok önce piramidin yapılmış
olması gerekirdi. Oxford’daki Bodleian Kitaplığında bulunan bir belgede, Kopt yazarı, Mas-
Udi, Büyük Piramidi Mısır Kralı Surid’in yaptırdığını ileri sürer. Ne var ki bu Surid, Mısır’ı
Tufandan önce yönetmiştir. Bu bilge Surid, rahiplerine, bütün bilgeliklerini yazmalarını ve
Büyük Piramide gizlemelerini emretmiştir. Demek ki Kopt geleneğine göre piramit Tufandan
önce yapılmıştı.
Heredotos, ikinci tarih kitabında bu görüsü doğrulamaktadır.
Teb rahipleri ona 341 dev heykel göstermiş, bunların her birinin 11.340 yıllık Mısır
tarihi içinde dikildiğini söylemişlerdi. Şimdi her yüksek rahibin yaşadığı süre içinde bir
heykel diktirdiğini biliyoruz. Heredotos bunu kendi gözleriyle görmüştü, çünkü Mısır’da
kaldığı süre içinde tanıştığı bütün rahipler, oğulun babayı izlediğini ispatlamak için, kendi
diktirdikleri heykelleri göstermişlerdi.
Ayrıca rahipler açıklamalarının çok kesin ve doğru temellere dayandığını, çünkü
kuşaklar boyu olanların türlü biçimlerde yazılarak ileriye aktarıldığını belirtmişler; 341
heykelin 341 ayrı kuşağı temsil ettiğini ve bu 341 kuşaktan önce tanrıların insanlar arasında
yaşadığını söylemişlerdi. Yine rahiplerin bildirdiğine göre o günlerden sonra hiç bir tanrı
Mısırlılara insan biçiminde gözükmemişti.
Mısır’ın tarihsel dönemi genellikle 6.500 yıl olarak bilinir. Öyleyse rahipler gezgin
tarihçi Heredotos’a geçmişlerin 11.340 yıl olduğu şeklinde bir yalanı söylemeye neden
gerek duymuşlardı. Hem neden 341 kuşak boyunca tanrıların insanlar arasında yaşamadığını
belirtmişlerdi? Bu iki noktada göze çarpan kesin ayrıntılar, çok eski çağlarda ‘tanrılar’
gerçekten insanların arasında yaşamamış olsalardı, çok anlamsız olmazlar mıydı? Daha
doğrusu rahipler Herodotos’a yalan söylememişlerdi!
Kaynaklar:
Paul Aron, Tarihin Büyük Sırları, Aykırı tarih
